Obróbka surowców rybnych i mięsnych z wykorzystaniem dymu wędzarniczego znana była narodom słowiańskim w X-XII wieku. Wędzenie stało się jednym z najbardziej rozpowszechnionych sposobów technologicznych, stosowanych w produkcji wyrobów zarówno rybnych, jak i mięsnych czy mleczarskich, typu sery, a nawet owoce: śliwki.

Historia wyrobu kiełbas zaczęła się w momencie, gdy ludzie wpadli na pomysł, żeby dodawać sól do mięsa. Solono je przede wszystkim ze względu na właściwości konserwujące, ale również dlatego, żeby poprawić smak. Kawałki takiego mięsa wkładano w to, co było pod ręką, w końcu odkryto, że idealnie nadają się odpadki, takie jak oczyszczone zwierzęce jelita, pęcherze czy żołądki.

Kiełbasa wytwarzana od XIX wieku w galicyjskim Krakowie z wysokiej jakości mięsa wieprzowego. Nie bez znaczenia był rozkaz Cesarza Franciszka Józefa I dotyczący wędlin, jakie spożywać mają oficerowie wyższych stopni. Miały to być bez wyjątku wyroby produkowane z najlepszych surowców i gwarantujące najwyższą satysfakcję smakową.

Wędzenie jest jednym z podstawowych zabiegów technologicznych w przetwórstwie mięsa i ryb. Wpływa ono zarówno na smak, zapach, barwę i wydajność gotowego wyrobu, jak również na jego trwałość. Obecna wiedza na temat wytwarzania dymu w procesie wędzenia oraz zmiany w konstrukcji komór wędzarniczych umożliwia kontrolowanie składu dymu, jego rozprowadzenia w komorze, a to przekłada się na jakość wędzonych przetworów. 

Pan Kazimierz Stańczyk prezentuje kolejny przepis na wędlinę produkowaną metodą starą, sprawdzoną, pamiętaną z dawna przez zmysły polskiego konsumenta. Ten zapach, ten smak, ten wygląd ..., tak, to jest stary, dobry baleron.